Gel de bunalma

GELDE BUNALMA Şehir hayatı böyle. Stres, sıkıntı gürültü patırtı. Gel de huzur bul. Bir taraftan siren sesleri. Bir taraftan tren sesleri araba kornaları. Delirmemek elde değil. Her günün panik ataklarla geçiyor. Hele ki ambulans sirenleri beni çıldırtıyor. Ambulansın içinde ki hastayı düşünüyorum. Tabi ki üzülüyorum. Eskisi gibi saygı sevgi yok. Selamsız sabah günler geçiyor. Şehirden kaçıp köylerine dönenleri anlıyorum. Köyü yoksa daha çok Ege bölgesinde bir kaç dönüm arsa alıp içine ev yapıyorlar. Çoğunluğu beyaz yakalılar. Çiftçilik yapıyorlar. Bilmedikleri çiftçiliği oralarda köylülerden öğreniyorlar. İstanbul'da yazılım şirketinde yönetici olan karı koca bir gecede karar verip köyüne dönüyorlar. Orada kalsaydık cinnet geçirecektik diyorlar. Sabah işe gitmek için iki saat yol kahrı çekiyoruz. Trafikte çıkan tartışmalar bizleri bıktırdı. Aylık yetmiş ile yüz bin lira maaşları varmış. Hiç düşünmeden istifa etmişler. Ereğli'nin bir köyüne yerleşmişler. Babadan kalma ev ve tarla ve bahçeleri varmış. Bahçelerinde çilek tarlalarına her türlü meyve varmış. Bahçelerinde Osmanlı çileği ve normal çilek yetiştirip satıyorlarmış. Sabah huzur içinde istediğimiz zaman kalkıyoruz. Akşam uykumuz geldiğinde yatıyoruz diyorlar. Üç sene olmuş köylerine döneli Huzuru ve kaybettiğimiz sağlığımızı bulduk diyorlar. Eskiden köyden şehire göç vardı. Benim tahminim bundan sonra şehirden köye göç olur gibi. İnsanları şehir hayatı bıktırdı. Herkesin suratı bir karış asık. Yüzler gülmüyor. Evlerinde çoğunun huzur yok. Ufacık bir olayda karı koca bir birlerini kırıyorlar. Bunları ben demiyorum Ereğli'nin köyünde oturan vatandaş söylüyor. Köye geleli üç yıl oldu birimize gözünün üzerinde kaşın var bile demedik. Huzurlu bir hayat yaşıyoruz. Allah herkese böyle hayatlar nasip etsin. Amin.