Yaşım çocuk ben hala oyun oynuyorum. Öyle bir tutkuki herhalde yaşlı kavramını üstlenecek yaşa gelsem de vazgeçmezdim.  Çocukluğumuz içimizde beden yaşımızdan kopmuş bir şekilde saklanıyor. O tarafımız hep bi heyecanlı, neşeli, kıpır kıpır sevdiğimiz herşeye en çok da yaşayamadıklarımıza. Belki de o yüzden oyun oynamayı bırakamadım. Yada içimdeki çocuğun canı sıkılıyor.  Kaç yaşına gelirsek gelelim erkek kadın fark etmeksizin oyun oynuyoruz. Sadece yakartop, istop, seksek yada bilgisayar, telefon oyunları da değil yazı tura atmak da bir oyundur. Çöp çekmek, ladese tutuşmakta hemen herkesin oynadığı oyunlar bunlar küçük neşe katan. İnatlaşmak da bir oyundur. Yaşımız ilerledikçe farklı alanlar da boy gösterir. Zaten bu dünya bir oyunmuş gibi gelmiyor mu? Çoğu şey gerçekliğinden koparak seyrinde ilerliyor aslında işte o zaman oynuyoruz. Ve kaç yaşına gelirsek gelelim bedenen büyüyüp gelişsek de de bir bebek olarak doğup çocukluğumuzla ölüyoruz.