Bu kadar yıldır insanların içinde yaşıyoruz kalabalkklarda geziyoruz ama hala birbirimizi anlamayı, sevmeyi öğrenememişiz. En iyi bildiğimiz şey birinin yarasını sarmaktansa  tuz basmak. Tamda bundan yanlızlaşıyoruz herkes herkesden köşe bucak kaçıyor. Her geçen gün iyi insanların var olduğuna inancımızı yitiriyoruz. Kırılmaktan acı çekmekten yorulduk. Sevdiğimiz şeyleri yaparken bile keyif almıyoruz. Hicbir şeyin eski heycanı, tadı tuzu kalmadı. Büyüklerimiz haklı galiba herşey eskiden güzeldi.  Zor bulurduk uğraşır, çabalardık kıymeti olurdu insanlık bile öyle çoğaldıkça neslimiz birbirimizi bile değersizleştirdik.  "Nasıl olsa bulurum başka birini" düşüncesi kaplamış durumda herkesi en yakın arkadaşını, yakınlarını kaybedince üzülmeyen bir nesil var. Telefonunu en yakın arkadaşı yapan insanlar tanıyorum, üzülüyorum.  Kimsenin kimsede hatrı kalmamış yıpranıyoruz. Kaybediyoruz en çok da kendimizi kaybediyoruz. Kimse kimseye güvenmiyor. Elini uzattığı kolunu kapıyor. Yaşanılabilir bir dünyayı ellerimizle mahfediyoruz. Hiç fark etmeden yanlış insanlar doğru insanlarımızı götürüyor.