3 YAŞIMDAYIM!   Bugün yazarlığa başlayışımın 3. yıl dönümündeyim. İçimdeki mutluluğu tarif etmek mümkün değil. Bu mutluluğun baş mimarı Karar67 Gazetesinin genel müdürü, çok kıymetli dostum Batuhan Karamalak'dır. Öncelikle kendisine, fikirlerimi özgürce ifade ettiğim bir alan açtığı ve bu yolda beni hiç yalnız bırakmadığı için teşekkür ederim. Bana yol yordam gösterdiği, her daim koruduğu ve büyüttüğü için çok teşekkür ederim. Karar67, her zaman benim için kıymetli ve özel kalacak. Gelelim serüvenime. Beni başından beri takip eden okuyucularım buradaysa onlar bu anlatacaklarımı daha iyi anlayacaktır. Yazarlığa başladığımda 19 yaşımdaydım. Henüz yaşadığı ülkenin tokadını yememiş, heyecanlı, öfkeli, hevesli bir yazardım. İlk yazılarımı okurken fırtınalı bir havada yürüyor gibi soğuk ve hırçın gürleyişimi mutlaka hissetmişsinizdir. Zira ben de yazarken aynı öyle hissediyordum. Duygularım ve düşüncelerim; yazılarımda adeta dile geliyor ve haykırıyordu. Kalemim sert ve doğrucuydu. Bu hırçınlık, sertlik, öfke ve heyecan yerini zamanla dingin bir olgunluğa, kabullenişe ve daha geniş bir pencereden bakışa bıraktı. Yazılarımın alt anlamlarını çoğalttım ve istedim ki herkes kendinden bir şeyler bulsun okurken... Aldığım eleştirilerde de bunu başardığımı sıklıkla gördüm. Benim için ekmek ve su gibi elzem bir ihtiyaç olan yazmak başkalarına da ilham olsun istedim. Günlük tutmaya başlattığım, öğrencilerimden yeteneğini fark edip yönlendirdiklerim ve henüz benden küçük ama bu işe çok hevesli, yetenekli olup tavsiye verdiklerim de oldu. Yazılarını değerlendirdiğim onlarca insan ve kitap okuma, yazı yazma alışkanlığı kazandırdığım bir sürü çocuğum var. Bunun için çok mutluyum. Tüm bunları tecrübe etmek paha biçilemez bir durumdu benim için. Elbette ben de bu yolda büyüdüm. Tavsiyeler aldım, bol bol okudum. Farklı yazı üslupları ve türleri denemeye gayret ettim. Bazen bir cümleyi daha doğru yazabilmek için günlerce düşündüm. Zira bu meşakkatli bir yoldu. Pişerken hayli emek vermek gerekiyordu.  Ben de kalemimi geliştirmek için elimden geleni yapıyorum ve yapacağım. Son olarak siz değerli okuyucularım, beni bu yolda yalnız bırakmadığınız için hepinize ayrı ayrı teşekkür ederim. Sizin varlığınız bu yolda ilerlerken bana kuvvet veriyor.  Ben sizinle canıma can katıyor, yaptığım şeye daha sıkı tutunuyorum. Sağ olun var olun. Umuyorum ki daha uzun yıllar beraber olacağız, kelimelerde buluşacağız. Kâh gülüp kâh üzülüp okumaya ve yazmaya devam edeceğiz. Öyleyse lafımı fazla uzatmadan herkese güzel bir gün diliyor ve şimdilik hoşça kalın diyorum.