21.yy’ın laneti çok canımı sıkıyor. İnsanlar arasında hızla yükselen bu yozlaşma midemi bulandırıyor. Üç beş günde kurulan samimiyetler yine aynı hızda bitiyor. Bir şeylerin içi boşaltılmış… Doyurmuyor. Eskilere bakıyorum da hem derin hem de anlamlı şeyler varmış aramızda. Manita değil yârim, kanka değil kardeşim, peder-mommy değil atam-anam dermişiz birbirimize. Öyle saf ve temizmiş ki ilişkiler. Basit kelimelere sığdıramamışız. Sinsice değil mertçe edilirmiş kavgalar. Kırgınlıklar, kızgınlıklar kalbe değmeden dilimizde eriyip gidermiş. Beraber söylenir sonra yine beraber gülermişiz ahvalimize. Anlamı varmış sözlerin. Söylemiş olmak için söylenmeyen, kalpten dile dosdoğru ulaşan sözler varmış. İnsanın ruhunu okşar, içini hoş edermiş. Mektuplarda, şiirlerde, dillerde eskimeyen bir dil varmış. Adı Sevgi… Oysa şimdi eylemler, niyetler, sözler; katran karası zehirlere bulanmış. İnsanlar korkmuyor. Kırıp döküyorlar birbirini. Dilin kemiği gitmiş. Her yana dönüyor. Döndüğü yeri incitiyor. Bazen de öldürüyor çevresindeki herkesi… Bedenlere günah bulaşmış. Eller, dudaklar, gözler; ruhu ıskalayıp bedenlerde oyalanır olmuş. Etten duvarlara hapsolmuşuz. Ve anlamı kalmamış: Sevgilinin sana bakan gözleriyle nasıl avunulur? Tahammülümüz bitmiş. İnsanları tek hamlede sile sile yalnızlaşmışız. Asmışız suratımızı, her yaklaşanı kovalamışız hayatımızdan. Ve koskoca evlerimizde, olanca gerginliğimiz ve egomuzla baş başa kalmışız. Kaçınılmaz sona da böyle ulaşmışız. Artık mutsuzuz, çok mutsuz… Ve şimdi herkes birbirine bakarak aynı şeyi sual ediyor? -Ne ara bu kadar kirlendik? Nasıl böylesine mutsuzlaştık? Bize ne oldu? Cevabı çok uzakta aramayın. Belki de hemen arkanızdadır. Ne dersiniz?