TÜRK AİLE YAPISI   Türk ailesi denince aklımıza ilk ne gelir?  Otoriter, baskıcı bir baba figürü; onun yanında cefakar her şeye koşan bir anne modeli… Hepimizin az ya da çok aklında canlanan bu oluyor. Babadan her şey gizlenir fakat bir şey yapılırken de yine ondan ve tepkisinden korkularak yapılır. Zira evin patronu odur gözümüzde… Annelere gelecek olursak; baba ve çocuklar arasında tampon bölgedir. Çocuklar gizli saklı işlerini ilk ona anlatır, bir şey istenecekse önce anneye söylenir o da “uygun bir dille” babaya aktarır.   Tüm bunlar zamanla aile içi kopukluk oluşturur. Baba hep bir ailesine Fransız kalır, anne zaten o tampon bölge görevinin altında ezilmiş ve yorulmuştur. Çocuklar ise istedikleri güveni ve desteği ebeveynlerinden orantılı, doğru bir şekilde göremediklerinden hayat boyu bocalar, durur. İnsan ilişkilerinde bocalar, kendi ailesi ile olan ilişkisinde bocalar, anlayacağınız hayat boyu her ilişkisinde savaşıp durur. Bu işin en ironik tarafı da şudur: Biz bu aile yapımızda sıkıntı çeksek de bilerek veya bilmeyerek kendi oluşturduğumuz ailede de aynı yapıyı sürdürmeye çalışıyoruz. Bir de sonra sızlanırız: “ Neden ailemde şu sıkıntıyı gördüm? veya “Neden annem, babam beni yetiştirirken böyle davrandı?” vs. Ben buna gerçekten şaşırıyorum ve gülüyorum. E kardeşim madem memnun değilsin sen kendin kurduğun ailede bu hatalara düşme. Dikkatli ol, ona göre düzenle aile ilişkilerini… Gerçekten garip…   Neyse dostlarım bu yapıdan memnun olanlar ve sıkıntı çekmeyenler üstlerine almasınlar sözlerimi… Söz meclisten dışarı. Ben yine bir de buradan bakalım dedim kendimce…