YÜREĞİMDE ECZA Bin türlü desen desen akar yaşamak; intihar kadar kolay değil. Bunca yıl o saat, bunca yıl küçük, silik nokta gibi döndü durdu, yüreğimde ecza. Göklere göklere çarklara dönelim, çiçekler belli belirsiz renk vermesine kızan sabahı düşünemeden ağaran gündü. Kalabalıklardı… Kuru bir kan tortusu oysa turuncu bir yangın içinde tükene tükene ve ben öğrendim balık yüzdürmeyi arkamda tarumar bahçeler öyle yitik öyle yapraksız ağaç... Soğutulmuş inancım üzerinde intihar; insan belleğinde sakız ağaçları ben intiharın gözlerine baktım, daha yalansız daha içten. Yağmur, puslu ve dingin akşamlar pencere önündeyken birbirimize kımıldamadan titrek ve ölen çocuklar sesinde kararan saatlerin ardından bakardık. Yağmurları ve tramvayları kıyılarımız sanırdık. Ak bir bulut kan ter içinde bu tozlu yollarda şimdi çoğalan yağmurlarla bende ölümün toprağına dökülen sararan otlar, insan nerden geldiğini bilmeden Süt rengi üzerinde.  Buruk senden aldığım gülüşle seninle deniz yumuşak ve dalgalarla -gene de zindan olsam aydınlıktım ben sana- peki sen neredesin şimdi? Bir yağmurdan koparıyorum seni gizli yaka bağır açık fesleğen kokuşlarda durmadan adım değişiyordu, kalbimde haksızlıkları yok eder gibi ne kalırsa geriye yarı uyanık olduğum düş ısıtmayı deniyorum tekrar, tekrar, bir başka karanlık yağmur altında. Zenginlik dağların yamaçlarında açan çiçekler, zenginlik bir karanlığın içinden geçmekti. Bir akşamüstü renksiz sayfaya yüzümüzü örttüler. Sessizliğin içinden geçiyoruz. Hepimiz bir istasyonda, ne kadar da yakın görünüyoruz birbirimize. Yüksek kayalıklar, dağlar, taşlar ve meltem rüzgârları inen sessizlikte karanlık bir rıhtımda saatlerin durduğu saatte tüm dinlerin koyduğu kuralları dinler gibi dinlerken sesini yanaşan bir uzaklığın sesliğinde uğultunun karlı dorukları üstümde. Bütün sen sandığım yitirdiğim kendim yağmura omuz vermiş ağlıyordu, yüreğimde ecza.