MÜFLİS  Babil’in Asma Bahçelerini ararken kibrit kutusundaki insanoğlu, yangınların elinde soyunmuş göğün çıplaklığını unutuyordu. Bilenimiz var mı Babil’in Asma Bahçelerini? Baştanbaşa dünya… Bilmecesi dünyaya esrarlıdır. Bizleri emziren dünya, bizleri büyüten dünya bakışında duy, yağmurları yağmurlarda çamaşırlarını toplayan balkonlarda telaşlı kadınları, bacaları dumanla kaplamış insanı. İnsan dünyaya, dünya insana müflistir. Ben yalnız yeşil yaprakları, sararmamış ezilip bükülmemiş dudakları, büyük mutlulukları çocukluğumda gördüm. Her şeyden önce gece ve gündüz hiç kapağı açılmamış bir kitap gibi yanımda duruyordu. Buna şaşırıyordum elbette, mesela mavi bir yıldız çiçeğinin yıldızlara benzemesine. Hani desem; gözlerin göğün gözlerinden mayalanmış, mayası tutunca yıldız çiçeği derin akşam izi oluşturmuş sevilmiş yalnızlık köpüklerine. Her insanın içinde ezilerek zenginleşmiş berrak duvardan asılı kalmış pencereye. Her sabah aydınlanır kirpiklerimin altında ağır kancalı aynamın içine düşen alkolüyle hayat. Açılır birden sararmış yapraktan düşmeyi bekleyen daralan çember. Kedi bakışıyla aniden birden bire yüzümde… Birden başlar açlık, devrim gibi korkusuz bir parça ekmeğe, serilip gider ömrüme. Sürüklüyor beni ah şu dilimin değdiği, yüzümün değemediği, kokusunu sükûtun ötesine bıraktığım dünya. Yazarım adımı, çıkar birden bire etrafı çöplerden geçilmeyen sokaklar karşıma. Ne kadar yıkasam yüzümü kirden arınmaz. O kadar suya sabuna dokunduysak ışıldamadı gözlerimiz, diyorum ya insan dünyaya, dünya insana müflistir. Bir insan bir insan bir insan ve kent taşları sözlenmiş dünya ile tarlaların tellerinde çevrili kalıp kasırganın soluğunda kâğıt gibi uçuşan öğle saatlerinde güneşten daha parlak bir insan bir insan bir insan ve kent taşları düğümü çözülmez gecenin ötesindeki dişilik yalnız öldüğünde yeniden doğacağını düşününedir. Umudum ve cesaretim bu düşünceye yeğ tutuyordu. O vakit adaletsiz çöl ateşinin sırtımdaki kamçı izlerini kızıl bir ağacın suyuyla iyileştiriyordum, İrini sel gibi akar, yine de okunuyordu, yumuşaklık ve yas yıkıntıları arasında, yine de toprağın rengini çiçekli meyve bahçelerini. Babil’in Asma Bahçelerini düşleyenler bilir. İnsan dünyaya, dünya insana müflistir MÜFLİS   Beş vakitte on yedi Senede bir ay da tokluk Benim tek gerçeğim sensin Güneşin ziyası suyun ana kütlesi  Bulutsu, büyüyüp dolup taştığım Fakat içine sığmadığım tohum Güneş bize yaklaşıyor Topuklarımıza kadar Döne döne istisna edilmeden Kuşatan önlerde bahar Bahçelerden uzak gizli Göğsümden düşen ateş kulak ver Nebiler, ilim bırakmıştır Nebatat ne bilsin Avucunu açan duaya dursun Yağmurun rüzgârın sesini dinlesin Ben duymasaydım şakinin sesini, Muhakkak dalgalanırdı bedenim Tevhit tek bir bakıştır.                                                           ( Köprüler Yıkıldı 2020, sy