BEKLERİZ NE ÇIKAR BEKLERİZ BİZİ BEKLEYENİ   Yarası insan, bir okla saplantılı kayığım. Sandığım gökyüzünde kalmış. Boyalarım gökyüzünde bulutlar, sisler ve dağların üzerinde dağılmış. Bir sevdanın gömleğinde biraz da lekeler üzerinde. Artık bütün her şey güzel. Ve bütün her şey geçerli, sevinç üzüntü ve keder. Güneş açmış, sokağa çıkmışım, güvercin iğne ağzıyla söz taşır, yarası insan! Ben de rahatım; hani geçmez dediğimiz ne varsa,             o günler ve ilk yemişini veren ömür biraz daha sabır içindesin. Bekleriz ne çıkar, bekleriz bizi bekleyeni gelmeyecek değil ya! Ömür çok! Nedendir, bembeyaz dağlar arasında mahrem esrarı ve inanma üstünde serpeleyen kar el tutar, gözde dağılır. Dayan değnek soyan zamanın pervasızlığına nasılsa bir beyannamen yok mu? İşçiler, işsizler, yürüyenler, yürümeyenler doyanlar övgüm size sür sürüştür, söz olurmuş olsun. Dostum değil misin yalnızlık? Ne olacak bunun sonu da bilmem. Deli eder bizi de bu kadar sandıkta beyazlık. Her elini tuttuğumda beyazlık, her sözünü işittiğimde beyazlık. Ve ben kendi kendimin kahramanı. Bir kere sormadım naaşım nerede? Mevzuumu yaşamaya çalışıyordum. Ya denizler ya göller buz tutmuştur şimdi gün bitecek yazık ateş yakararak başucumda. Ben ot yatağı içinde. Belki belki kayboluş mu gideceğim öyleyse nedir bu korku düşmüş otuzun içine. O gitsin kadınlar hep gider… Peki bu gece, bu yıldızlar? Gider elbet kalacak değil ya… Hanginiz bilir benim kadar resim yapmayı; ama ben bilmem ki resim yapmayı. Hepiniz bilirsiniz öyleyse. -Evet ben bilmem, ya siz elbet bilirsiniz. Konuşmayı iyi bildiğiniz kadar. Ve inandırmayı da bildiğiniz kadar. Ben bilmem dedim ve buna ben kızdım. Yolculuk sedefli hançer içerisinde -hadi gidelim. Kalkmasın kimse ben gidiyorum. Bir tanıdık çehre, bir tren sesi handan hamamdan geçtik.