Samimiyetsiz ve soğuk toplum olduk

SAMİMİYETSİZ VE SOĞUK TOPLUM OLDUK Eskiden apartmanlarda komşuluk yoktu. Kimse kimseye selam vermez, hal hatır sormazdı. Arka mahalleler (varoşlar) tam bunların tersiydi. Çoğunluk fakirdi ama mutlu olmasını bilirlerdi. Komşuluklar çok güzeldi. Kapı önlerinde edilen dedikodular. Akşamları içilen çaylar. Bizler hep sokaktaydık. Arkadaşlarla oyunlar oynardık geç saatlere kadar. İnanın samimiyet ve güler yüz vardı o zamanlar. Borç alıp vermeler. Elin rahatladığı zaman veririsin demeler hep o zamanlarmış. Şimdi borç iste birinden vermek isterse eğer döviz kurunu hesap edip öyle borç veriyor en yakınına. Eskiden her akşam misafir olurdu evlerde veya kapı önlerinde. Artık arasan da o samimiyeti bulamıyorsun. Arka sokakların insanları da apartman insanına döndü. Hatır gönül sormayan, samimiyetsiz insanlar olduk çıktık. Herkes insanlardan uzak yaşamak istiyor. Sessizlik, sakinlik ve huzur istiyor. Bu yüzden insanın az olduğu yerlerden arsa alıyorlar. Oralara prefabrik ev yaptırıp ömür geçiriyorlar. Geçenlerde Yeniceli bir arkadaşım emekli oldu TTK'dan. Hemen dairesini satışa çıkardı. Hemen de sattı. Burada oturmak ömrümü yedi dedi. Hemen köyüne taşındı. Baba evi. Ortağı fazla. Ona düşen köyden biraz uzak tarlasına iki oda bir mutfak salondan oluşan ufak bir ev yaptırdı. Sanki dağın içinde bir tarla. Su yok. Sondaj makinalarını getirip suyu buldu. Elektrik direkleri yakınmış elektriğini aldı. Hal bir şeyler yapayım diye uğraşıyor. Geçenlerde telefonla görüştük. Burada vaktin nasıl geçtiğini anlamıyorsun. Devam bir şeylerle meşgul oluyorsun dedi. Ama mutluyum huzurluyum iki yüzlü riyakar insanlardan uzaktayız dedi. Ne diyelim Allah mutluluğunu daim etsin. Kalın sağlıcakla.