Kış günü köy hayatı

KIŞ GÜNÜ KÖY HAYATI Bazıları beni tenkit ediyor. Yazılarının çoğunluğu köy hayatı diye. Ben köyümü çok seviyorum. Oralarda yaşanmış bir hayatım ve anılarım var. Şimdi onları yazmasam ölünce mi yazayım? Ben bir iki kış köyde kaldım. Dedem yollamadı beni şehre. Allah var dedem beni çok severdi. İsmimde onun ismi. Evimiz ağaç ve tuğlayla yapılmış. Ağaç kalaslar arasına tuğla işlenmiş. Evde iki oda çok büyük bir salon vardı. Kışın salonda oturun da göreyim sizi. Vallahi buz kesersiniz. Biz ocaklı odada kalırdık. Orada yemekler pişer yatar kalkardık. Birde ocağın yanı başında buzağıyı koymak için bir yer vardı. Ahırda buzağı donmasın diye. Sabah kucakta ahıra indirilir. Karnı doyunca yine eve çıkarılırdı. Havalar ısınıncaya kadar bu olay devam ederdi. Kışın erkeklerin işi fazla olmazdı. Evin ihtiyacı olan odunları kırar kenara yığarlardı. Acil ihtiyaçlar için ara sıra Beycuma'ya inilirdi. Dedem gider dönüşte bana halkalı şeker ve akide şekeri getirirdi. Ben onun yolunu dört gözle beklerdim. Sevmediğim bir şey. Çok zayıf olduğum için sabahları yumurta içirirlerdi. İğrenirdim o yumurtadan. Kar lapa lapa yağarken babaannem göce çorbası yapardı. Bende çok severdim o çorbayı. Kalaylı bakır kasede yerdim onu. Tabi ki içine süt katmadan olmaz. Dış kapıya oturup kar yağışını seyrederdim. Hele birde rüzgar olursa. Karı yerden alıp havaya savurmasına bayılırdım. Annemler şehirden kışın gelemedikleri için yırtılan pantolonumu babaannem yama yapardı. Yaz gelesiye kadar yamalı pantolonla gezerdim. Tabi ki ayağımda kara lastik. Bir iki senem böyle geçti. Bir daha köyde ki kış günlerini göremedim. Hele hele sütlü göce çorbasına hasret kaldım. Kimse babaannem gibi yapamadı. Gel de o günleri anma. Yüreğinin bir tarafında sızısı kalmasın. Yoklukta olsa o günler gözümden hiç gitmiyor. Şimdilik bu kadar. Sonra devamını yazarım. Allah sağlık verdiği sürece. Sağlıcakla kalın.