Suluyu kendi yer, kuruyu kuşağına sokardı

SULUYU KENDİ YER KURUYU KUŞAĞINA SOKARDI Ağaç bir evde otururdu sevdiğimiz bir ablamız. Kocası cinayete kurban gitti. Genç yaşta üç çocukla ortada kaldı. İkisi erkek büyük olan kız çocuğuydu. Kız çocuğunu öyle böyle sade bir törenle evlendirdi. Her şeyi erkek tarafı yaptı. Kız tarafının bir minder alacak maddi güçleri yoktu. Geri kalan iki erkek çocukla yarı aç yarı tok yaşamaya başladı. Gece gündüz çalışıyor ama yetiremiyordu. Bahçe ve tarlalarını sürüp onlarla geçinmeye çalışıyordu. Akşamları misafirliğe gittiği komşuları onu doyururdu. Masaya gelen sulu yemekleri kendisi yer. Kuru yemekleri de kuşağına sokar evdeki çocuklara getirirdi. Kuru yemek dediğimiz börek, ekmek, tavuk budu bunun gibi. Küçük çocuk ilkokula gidiyordu. Ağabeyi demirci ustasının yanına çırak verildi. Üç beş kuruşla eve yardımcı olmaya başladı. İşi erken öğrendi. On beş yaşında kendisi çalışmaya başladı. İyi bir usta oldu. Küçük kardeşi küçük bir bakkala çırak olarak verildi. Oda evin kumanyasını oradan alır eve yardımcı olurdu. Bunlar büyüdüler. Askerliklerini yapıp geldiler. Büyük olanın şansı yaver gitti devlet dairesinde işe başladı. Küçük kardeş askerde aşçılık yapmış. Küçük bir lokanta açtı. Rahat rahat geçinmeye başladılar. İkisi de evlenmişti. Onların aç kalmaması için gecesini gündüzüne katan anne nerede? Anne köyde o eski evde komşuların yardımıyla yaşamaya çalışıyordu. Çocuklarında hiç biri annem ne yapıyor demedi. Anne bir kaç kez hastalandı. Sadece alıp doktora götürdüler. Bir kaç gün evlerinde misafir edip yeniden köye yolladılar. Hem de hasta hasta. Köye geldikten bir kaç gün sonra anne vefat etti. Öldüğünde kimse yanında yoktu. Ağzına bir kaç damla su verecek evlatları yoktu. Yine komşuları sahip çıktılar cenazesine. Suluyu kendisi yiyip kuruyu çocukları için kuşağında saklayan anne. Sonu böyle olmaması gerekirdi. Herkes ektiğini biçer. Herkese Allah hayırlı evlatlar nasip etsin. Yüreği güzelde komşular. Sağlıcakla kalın.