Köyü kendine değil sen köye benzeyeceksin

KÖYÜ KENDİNE DEĞİL SEN KÖYE BENZEYECEKSİN Bir çok arkadaşımın doğum yeri Zonguldak. Hayatı boyun köylerine bir kaç kez gitmişler. Çoğunun köydeki evleri duruyor. Babadan kalma. Bazı evler biraz tamir ve tadilat istiyor. İnsanoğlu yaşlandıkça huzur ve sessizlik istiyor. Emekli olup şehirle irtibatı kesip köylerine gidiyorlar. Sabah kalkıp şehirdeki gibi kahvaltılarını yapıyorlar. Kapının önündeki hamak'a uzanıp yatıyorlar. Yiyip içip yatıyorlar. Ne bağla nede bahçeyle uğraşıyorlar. Alışverişlerini yine büyük marketlerden yapıyorlar. Peki ne anladım ben bu öpüşmeden? Kendini köye adapte edemiyorsan ne işin var köyde? Bir zaman sonra köyde ki yaşamlara müdahale etmeye başlamışlar. Kiminin horozu çok ötüyor demişler. Kiminin eşeği çok anırıyor demişler. Öküz ve inek b.ku kokusu çok demişler. Her şeyden şikayetçi olmuşlar. Ne ineğe bakmışlar nede tavuğa.  Bağ bahçeye zaten dönüp bakmamışlar. Ne taze ve doğal süt içmişler. Nede doğal yoğurt yemişler. Yumurtalarını bile büyük marketlerden alıp yemişler. En sonunda köylüler 1 Mayıs bahar bayramını kutlamışlar. Bunları da davet etmişler. Köy tavukları kesilmiş. Yumurtalar kaynatılmış. Bakraç bakraç yoğurtlar gelmiş. Bağdan bahçeden toplanan sebze ve meyveler ortaya konmuş. 1 Mayıs bahar bayramını kutlamışlar. Yerli malı haftası gibi. Bizim şehirden gelenler yedikleri karşısında şaşırıp kalmışlar. O kendini beğenmişliği kenara atıp başlamışlar çalışmaya. İnek tavuk almışlar. Ahıra ineği kümese tavukları. İnek için sağım makinası almışlar. Bahçe sürmek için zirai aletler. Tabi ki köylü vatandaşlar bunlara her türlü yardımı yapmışlar. En sonunda bunlarda mutlu olmuşlar. Tezek kokusu bile misler gibi gelmeye başlamış. Bağ bahçe ve inek tavuk bakmaya başlayınca ev ekonomisi de rahatlamış. Fazla gelenleri kasabada satmaya başlamışlar. İşte yeniden hayata bakış. İşte yeniden doğuş. İşte köye adapte oluş. Kalın sağlıcakla.