KİMSE KİMSEYİ TANIMIYOR

Eskiden mahalle aralarında top oynardık.
Sabah okula gidip öğlen gelince eve sokak araları coşardı.
Çocuk seslerinden durulmazdı.
Büyükler bu seslerden rahatsız olup bizleri kovalardılar.
Biz yılmadan geri gelip oyunumuza devam ederdik.
Top oynanacak sahalar yok oldu.
Birine sanayi çarşısı yapıldı.
Birine de ERDEMİR lisesi.
Yakın zamanda gençler bezli lastikleri kestirip içindeki telli yerlerinden basket potası yapıyorlardı.
Onlarda büyüdü.
Sokaklar öksüz kaldı.
Ben şimdi sokaklarda oyun oynayan çocuklar görmüyorum.
Sıcak havalarda ağaç diplerinde yatıp telefonlarıyla oynuyorlar.
Dünya ile irtibatları kesiliyor.
Yaşlı kadınlar eskiden televizyonda dizilerimiz var derlerdi.
Gündüz komşuluk yapar akşam dizilerini seyrederlerdi.
Şimdi onlarda tik tok facebook müptelası olmuşlar.
Gündüz komşu ziyaretleri de bu yüzden bitti.
Eskiden sokağımıza yeni birisi taşınsa hoş geldine gidilirdi.
Şimdi kimse kimseye selam bile vermiyor.
Yeni taşınanı tanıma bile tanımıyorlar.
Dediğim gibi sosyal medya her şeyi bitirdi.
Herkes o günleri arıyor.
Bence.
Hadi kolay gelsin.

HAMAL MEHMET AĞABEY VE FATMA ABLA

Bizim mahalle bakkalının altında otururlardı.
İkisi de yaşlı insanlardı.
Mehmet ağabey sabah kahvaltısını yapar sonra hamallık yapmaya gider.
Sadece ipi vardı.
O zamanlar küfeli ve ipli hamal çoktu.
Pazar alış verişlerinde çoğunlukla küfeli hamallar iş görürdü.
Mehmet abi mülayim bir adamdı.
İçkisi yok sigarası çoktu.
Fatma abla da öyleydi.
Sigara çay onların olmazsa olmazlarıydı.
Günlük kazançlarıyla yaşamayı sürdürürlerdi.
Kimsenin işine karışmazlar.
Mehmet hamallık yaparken kalp krizi geçirip orada vefat etti.
Fatma ablada bir kaç ay sonra evinde ölü olarak bulundu.
Allah rahmet eylesin.
Mekanları cennet olsun.