KADER HEP AYNI MI OLACAK?

Yıllar önce muhtarın kapısında gördüğüm insanları hala unutamam.
Ufak bolu bir kadın eteğine tutunmuş bir kaç çocuk.
Muhtarın verceği yardım paketini bekliyorlar.
Bu garibanları devamlı orada görürüm.
Yine o zamanlar tren yolunda devamlı içki içenler vardı.
Milletten bir lira iki lira isterlerdi. Sabahtan akşama kadar içerlerdi.
İçtikleri kolonyağıydı.
Bunların içinden bir tanesi bu bu kadının kocasıydı.
İsim vermek istemiyorum.
Gazipaşa ve Acılık esnafı da bunlara yardımcı olurdu.
Kadın her gün dışarıda çocuklarını doyurmak için.
Bunların evliliği sefalet üzerine kurulmuş.
Kim bu kadınla erkeği evlendirdiyse günaha girmiş.
Elde yok avuçta yok.
Adam her gün içer, kadın sokaklarda karınlarını doyurmak için.
Adam akşam eve gider sarhoş olarak.
Kadını döver yemeğini yer yatar uyur.
Bir gün kadının kafası atar adamın kafasını gözünü kırar.
Evden atar.
Adam kendisi gibi içki içen arkadaşının yanına sığınır.
Kadının çocukları büyümeye başlıyor.
Tabi ki adam kolonyağı içmeye devam ediyor.
Sonra gözleri kör oluyor.
Yanında kaldığı arkadaşı da buna bakamıyor.
Adam yurda veriliyor.
Bir zaman sonra adam ölüyor.
Çocuklar vatandaşların yardımıyla büyüyorlar.
Bu kız çocuklarını da kendileri gibi gariban birisiyle evlendiriyorlar.
Kız çocukları alışmış anaları gibi yardım toplamaya.
Kocaları Allah'tan içkici değiller.
Çalışıp çabalıyorlar.
Evlerine ekmeğini götürüyorlar.
Çocuklarını okula yolluyorlar.
Kadın hala anası gibi sokaklarda yardım peşinde.
Baba çocuklarını okutup devlet dairesinde işe sokuyor.
Bu çocukların birisi sağlıkta biriside hukukçu.
Baba özel sektörden emekli oldu.
Çocukların yalvarmaları yakarmaları fayda etmiyor.
Anne annesinin mesleğini devam ettiriyor.
Kocası hastalanıp ölüyor.
Kadın tek başına yaşarken, sobadan zehirlenip o da ölüyor.
Geride kendisi gibi yardım peşinde koşacak kimse bırakamıyor.
Bu hikaye gerçek yaşanmıştır.
İsim vermedim.
Çocukları rencide olamasınlar.
Mutlu yuvalarında yaşayıp gitsinler.
Allah kimseyi böyle durumlara düşürmesin.
Sağlıcakla kalın.